Brado Pitto, Godżilla, Jasiu i perony, czyli nauka języka japońskiego

Pisałam już, że język japoński jest dla mnie nienauczalny. Chyba jeszcze z żadnym językiem, a uczyłam się już chyba z pięciu, nie miałam aż takich problemów.
Może to też kwestia nastawienia, ale ile można mówić „origami samadeśta” zamiast „arigato samadeśta” (dziękuję bardzo).

Zdarzało mi się na przykład podczas podziękowań za obejrzenie show powiedzieć tak do gości, wtedy dziewczyny miały ze mnie polew, nie wspominając już nawet o gościach.

Ale chyba nie tylko ja miałam z tym problem. Kiedy Pani Ewa przyjechała tutaj na swój kontrakt, wymyślała różne spolszczone sentencje, które przypominały te japońskie.

I tak na przykład „dziękuję za ten wspaniały posiłek” (Japończycy mają dużo właśnie takich wyrafinowanych określeń, ale o tym za chwilę), czyli „goczisu samadeśta” przypominałyśmy sobie jako „godżilla samonośna”.

Dobranoc  – „ojasuminasaj” to „o Jasiu mi nasraj”

Mam na imię – „Łatasziła” to „Łatała i szyła”

Takie przypominanie sobie o godżilli i i Jasiu naprawdę pomagało ;)

Wracając do tego „wspaniałego posiłku”.

Kiedy my w Polsce mamy dziękuję, dziękuję bardzo, ewentualnie dzięki, w Japonii w zależności od sytuacji i pozycji mówi się „domo” – takie dziękuję zwyczajne, w sklepie na przykład. W hotelu mówimy zawsze „Arigato” – takie ładniejsze dziękuję, np. do przełożonych, „Arigato gozajmas” to dziękuję bardzo. Natomiast „Arigato gozajmas” to zwrot, którego używa się po sytuacjach dawnych, zrobionych, nie wiem jak mam to wytłumaczyć. Kucharka zrobiła obiad, Ty go zjadłeś, było - minęło - Arigato gozajmaśta ;) 

Jeżeli chcesz być w ogóle taki super to mówisz „Domo arigato gozajmas”.

Po skończonym posiłku należy mówić kucharkom, kelnerom „gocziso samadeśta” – dziękuję za ten wspaniały posiłek, po pracy mówi się chłopakom z klubu, którzy obsługują didżejkę i światła „otsukare samadeśta” – dziękuję za dobrze wykonaną pracę.

To jest tutaj bardzo ważne. Szacunek dla pracy jest bardzo ważny, dlatego istnieją w japońskim specjalne zwroty, które ten szacunek okazują.

Nie piszę tego oczywiście po to, żeby Was uczyć japońskich słówek, sama się nie garnę do tego. Chciałam raczej pokazać to jak Japończycy przestrzegają przynależności do różnym klas społecznych, jak ważny w tej kulturze jest szacunek do pracy i siebie samych.

Dobra, koniec ukulturowiania ;)

Bardzo zabawną rzeczą w Japonii jest to, że Japończycy nie wymawiają litery „L”.

Nawet kiedy mówią po angielsku, słyszysz, że ciągle w miejsce R pojawia się L. Wychodzi z tego np.
"Aj rowju" czyli I love you (piszę fonetycznie, żeby pokazać jak naprawdę to brzmi), albo "riri", czyli really,

odliczanie, raz dwa trzy: One two three – "Łan tu sri".

Poland to dla nich "Porando".

Mają też w ogóle jakieś dziwne klimaty z sylabizowaniem. 

Milk to "milku", ręcznik – towel to "tałero", a jak chcesz powiedzieć, że ktoś ma good heart - dobre serce, wtedy mówi się "guto harto".

Mają swoją własną wersję angielskiego do tego stopnia, że w napisach w amerykańskich filmach puszczanych w Japonii Brad Pitt to "Brado Pitto".

Kiedy pracowałam w paryskim hostelu spotkałam się z tym, że paru gości zapytało mnie:

„ – Gosia, a co znaczy twoje imie?”

A ja wtedy łapałam zonka. No przecież Gosia to Gosia, nie znaczy to nic jak tylko polskie imię żeńskie. Moje imię stało się do tego stopnia problematyczne, że w końcu się poddałam i kazałam do siebie mówić Eva J.

Teraz jestem już w stanie to zrozumieć, bo np. Japończycy nadają sobie imiona takie jak „Shinji”, czyli w ich języku drzewo, albo „Juki”, czyli po japońsku śnieg. Jakieś to takie dla mnie dziwne. My w Polsce mamy takie imiona jak Lew, Jagoda, Malina, ale są to wyjątki. Oni takie znaczące coś imiona nadają sobie na porządku dziennym. 

Dlatego zapytałam też kiedyś co znaczy moje imię po Japońsku. Okazało się, że coś podobnie brzmiącego do „Goszja” znaczy peron. Niezbyt romantycznie, ale mogłam trafić gorzej ;)